آئین مستان

وقتی که اشک نیست شبی را سحر کنیم

باید که التماس به خون جگر کنی

ما در فراق خون جگر میخوریم و بس

بر ما حلال نیست که کار دگر کنیم

ما بار خویش سوی تو عمری است بسته ایم

کافیست تا اشاره کنی و سفر کنیم

دوری تو خسارت ما را زیاد کرد

راضی مشو که بیشتر از این ضرر کنیم

ما را مران ز خویش که عهد بسته ایم

تا خویش را به پات گرفتار تر کنیم

یک روز دگر طی شد

در حسرت روی تو

جا مانده دل تنگم

در حلقه ای موی تو

عمرم چه گران طی شد

نامد گل بی خارم

جانا قدمت بگذار

بر روی دل زارم

یا ابن الحسن کجایی

ای داد از این جدایی

عزیزم کاسه ی چشمم سرایت

میون هر دو چشمام جای پایت

از آن ترسم که غافل پا گذاری

نشینه خار مژگونم به پایت

دور از حریم وصلت

 گل رنگ و بو ندارد

سرچشمة طراوت

 آبی به جو ندارد

یابن الحسن کجایی

مردم از این جدایی

کو، یار آشنایی

تا درد دل بگویم

غیر از خیالت این دل

 یک راز گو ندارد

از آتش فراقت

‌ دیگر نمانده طاقت

جز رویتت جمالت

 دل آرزو ندارد

یابن الحسن کجایی

مردم از این جدایی

از آتش فراقت

‌ دیگر نمانده طاقت

جز رویتت جمالت

 دل آرزو ندارد

راه وصال بستی

 با دیگران نشستی

رو کن به هر که خواهی

 گل پشت رو ندارد

گرچه قصه بی کرانه، گرچه غصه شوکرانه

بی اجازه با اجازه، دل من تو جمکرانه

به خدا دلم شروره، ولی بی تو ناصبوره

آقا شیعه ها غریبند، بیا که وقت ظهوره

مردم اهل اشتباهند، شیعه ها که چشم به راهند

گو به لشکر یهودی، بچه ها گناه ندارند

کنده خار و ریشه ی گل، قفس سرای بلبل

بیا و بیار تو دستت، ذوالفقار بی تحمل

اباصالح یا ابن زهرا

ما که اهل خط و خالیم ، تا به کی باید بنالیم

بگو با کلب یهودی، مابه مرتضی می بالیم

شیعه ها چه بی قرارند، شب نشین زلف یارند

می بینی که اهل لبنان، غیر تو کسی ندارند

جرم شیعه عشق یاره، عشق یار بی مزاره

هر کی با خبر ز زهراست، چاره جز جنون نداره

غصه ی تو داده آقا، اشک بی اراده آقا

توی کربلای لبنان، حرمله زیاده آقا

دل به زیر دینه آقا، اهل درد و شور و شینه

نقش پرچم تو آقا یا لثارات الحسینه

بی تو غم به دل می اومد، زخم مشتعل می اومد

شیعه زخمی یهود است، کاش ابوفاضل می اومد

اهل اشک و آهی آقا، نور چشم مایی آقا

بیا تا همه بدونند، پشت حزب اللهی آقا

بیا که ناز تو را با دلم خریدارم

بیا که منتظر لحظه های دیدارم

به راه آمدن تو اگر که سر بدهم

ولی دوباره به چشمان تو بدهکارم

ز جمعه های بدون تو سخت دلگیرم

و از دقایق بی تو چقدر بیزارم

شکسته شد دل بی طاقتم، بگو آقا

برای آمدنت چند جمعه بشمارم

یا صاحب الزمان

نیامدی گل صحرا نشین زهرایی

میان داغ فراغت ببین گرفتارم

اگر چه دیدن ماه رُخَت میسر نیست

خوشم که با رخ نادیده عالمی دارم